8:00 – 9:15
Rejestracja. Lista obecności, materiały, identyfikatory i wielkie DZIEŃ DOBRY 🙂
dr Joanna Wojtera-Kwiczor
„Wpływ mikrobioty jelitowej na funkcjonowanie osób w spektrum autyzmu.”
Mikrobiota jelitowa to zestaw wszystkich bakterii zasiedlających nasze jelita, razem z wirusami, pierwotniakami, grzybami oraz jednokomórkowymi archeonami. Bakterie w naszym osobistym środowisku wewnętrznym są niezwykle istotne w procesie trawienia, produkując witaminy, enzymy, aminokwasy, czy odżywiając komórki nabłonka jelita grubego. Poza oddziaływaniem na trawienie i integralność wyściółki jelitowej, mikrobiota reguluje układ odpornościowy, nerwowy, a nawet endokrynny, jako osobny „organ” produkujący m.in. hormony.
W ten sposób bakterie są w stałym kontakcie z naszym mózgiem poprzez dwukierunkowe przesyłanie informacji biochemicznych na osi mikrobiom-jelito-mózg (MGBA, microbiome-gut-brain-axis), głównie za pomocą nerwu błędnego.
Co się dzieje gdy mikrobiota jelitowa ulega zaburzeniu, czyli dochodzi do rozwoju dysbiozy? Wówczas na skutek obniżenia poziomu odżywczych SCFA w świetle jelita oraz rozszczczelnienia komórek śluzówki wyściełającej jelito, może dojść do rozprzestrzenienia się bakterii chorobotwórczych i ich toksyn. Dysbioza prowadzi do ogólnoustrojowego zapalenia, a dalej do rozwoju chorób neurologicznych i psychiatrycznych, takich jak schizofrenia, depresja, choroba dwubiegunowa, czy demencja.
Osoby ze spektrum autyzmu także reprezentują grupę pacjentów, u których często obserwuje się dysbiozę jelitową. Modelowe badania na sterylnych myszach, charakteryzujących się zaburzonym społecznie zachowaniem, pokazują, że odbudowa mikroflory jelitowej redukuje zachowania lękowe. Naukowcy wskazują na powiązania między składem mikrobioty jelitowej u osób z autyzmem a zaburzeniami nastroju, snu czy nieprawidłowymi wzorcami żywieniowymi. Zrozumienie wpływu dysbiozy jelitowej na funkcjonowanie osób w spektrum autyzmu może pomóc opracować skuteczne interwencje i poprawić jakość życia nie tylko osobom z ASD, ale również ich rodzicom i opiekunom.
10:45 – 11:05
Przerwa – kawka, herba, zimne przekąski, pogaduchy…
11:05 – 12:05

Gosia Stańczyk
„3 R. Regulacja, relacja, rozwój.”
Regulacja to proces, który cały czas toczy się w tle. Nasz organizm dąży do równowagi, a układ nerwowy dostosowuje się do bodźców płynących z otoczenia i z wewnątrz ciała. Procesy regulacyjne można świadomie wspierać. Dzieci w sposób naturalny podejmują zachowania regulacyjne, które są im dostępne. Możemy je w tym wspierać: dostosowując otoczenie, towarzysząc w emocjach i pomagając przywracać dobrostan. Niesamowitą moc wsparcia niesie relacja z wyregulowanym dorosłym. Ten wykład może pomóc Wam zrozumieć, skąd się biorą wyregulowani dorośli i co Wy możecie zrobić, by stać się takimi towarzyszami dla Waszych dzieci.
Podczas wykładu opowiem:
- Na czym polega regulacja emocjonalna?
- Jak strefa zielona wspiera nas w rozwoju?
- Dlaczego dzieci w napięciu robią „dziwne rzeczy”?
- Dlaczego w złości trudno nam o empatię wobec innych?
- Po co nam strefa czerwona, pełna silnych emocji?
- Jak przeprowadzić dzieci od chaosu do równowagi?
12:05 – 13:05
PRZERWA OBIADOWA + kawka, herba, pogaduchy…
13:05 – 14:25

dr Agnieszka Padewska
„Autostymulacje, a podstawa programowa, czyli… O mądrości ciała w procesie kształcenia.”
Podczas wykładu będziemy się starali znaleźć odpowiedź na pytanie: jak wspierać dziecko neuronietypowe w środowisku szkolnym i czy w ogóle jest to realne? Czy zachowania takie jak podskakiwanie, wirowanie, bieganie albo krzyk są możliwe do pogodzenia z np. realizacją podstawy programowej? Spróbujemy przyjrzeć się zachowaniom dzieci w spektrum nie tylko z perspektywy neurobiologicznej czy rozwojowej, ale przede wszystkim spróbujemy spojrzeć na to przez pryzmat funkcjonalności tych zachowań. Poszerzając bowiem rozumienie autostymulacji i ich prorozwojowego znaczenia mamy szansę wyjść poza utarte schematy naszego postępowania wobec uczniów.
Z tego powodu mój wykład będzie pewną formą zaroszenia dla nauczycieli, pedagogów, terapeutów i wszystkich osób, które pracują z dziećmi w spektrum, są z nimi w relacji i pragną „zobaczyć więcej”. Przyglądając się zachowaniom naszych uczniów (które nas intrygują albo męczą, są dla nas problemami albo wyzwaniami) z różnych perspektyw (nadaktywności ciała migdałowatego, nadprodukcji endorfin, rozwojowej potrzeby powtarzalności i stałości zachowań, nietypowego funkcjonowania integracji sensorycznej, itp.) będziemy starali się podążać nie tylko za dzieckiem, ale również za własnymi odczuciami w ciele, które nie pozostają bez znaczenia w pracy z drugim człowiekiem.
Jeśli punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia, to postaramy się usiąść w takim miejscu, żeby problematyczne autostymulacje móc zacząć postrzegać jako funkcjonalne, wpierające rozwój mechanizmy adaptacyjne.
14:25 – 14:45
Przerwa – kawka, herba, zimne przekąski, pogaduchy…
14:45 – 16:05

Adrian „Dula” Borowik
„Płaczę! Krzyczę! Rzucam! Dla kogo „trudne zachowania” są trudne?”
Proces terapii dla osób w spektrum autyzmu, to w naszym kraju mocno przestarzały i skostniały twór. Większość z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, że nigdzie w polskim prawie nie ma nakazu siedzenia w ławkach… obowiązku prowadzenia 45 minutowych lekcji… Nie ma nawet konieczności wystawiania ocen. Mimo tego większość z nas to robi.
Bywa tak, że chcemy dostosować osoby w spektrum do naszych realiów i kiedy widzimy, że po ogromnych staraniach nie udaje się – czujemy złość i niejednokrotnie bezsilność. Od bezsilności – blisko do frustracji. Od frustracji to już wszędzie niedaleko…
Nie musi tak być.
Można zacząć inaczej podchodzić do nauczania osób w spektrum autyzmu. Środowisko szkolne to często granat bez zawleczki. Może dziś nie huknie… ale kiedyś w końcu przyfasoli…
Nie tylko nie dbamy o przestrzeń sensoryczną w budynkach, salach, ale jeszcze dokładamy swoje w postaci frustracji, wspomnianej bezsilności, strachu. Trudno to wszystko wyeliminować z życia. Jednak zmiana podejścia do siebie i do uczniów może sporo wnieść i mocno pomóc.
Na wykładzie opowiem o tym jak wspierać osoby w spektrum, ale też o tym – jak zadbać o siebie podczas momentów, w których tracimy głowę, w których i nam i dzieciom jest szalenie trudno.
16:05 – 16:15
Przerwa (króciutka) – kawka, herba, to, co zostało + szybkie pogaduchy…
16:15 – 17:15
Sesja pytań i odpowiedzi.
Zadaj pytanie naszym prelegentkom i prelegentowi. Uzyskaj odpowiedź!